" กาพย์กลอนไทย
ธำรงคงคุณค่า
|
จากศิลา จารึก
บันทึกสมัย
|
สะท้อนรส บทกลอน
สะท้อนใจ
|
สะท้อนความ เป็นไท
ไปนิรันดร์
|
สะท้อนแก้ว แววกลอน สุนทรภู่
|
พระคุณครู
ศักดิ์สิทธิ์ คิดสร้างสรรค์
|
ครูสร้างคำ แปดคำ
ให้สำคัญ
|
อภิวันท์ บูชา
บิดากลอน
|
สองร้อยปี บรรจบ
ครบถ้วนทั่ว
|
ถึงลับตัว แต่ชื่อ
ลือกระฉ่อน
|
ทรงศักดิ์ศรี กวีไทย
ให้กำจร
|
เป็นอาภรณ์ แก่แผ่นดิน
ถิ่นไทยเอย
|
( บูชาบิดากลอน
ประพันธ์โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ) |
ถ้าขอพรใดได้ดังใจคิด
|
ใคร่ขอมีชีวิตเป็นอิสระ
|
เพื่อเขียนร้อยกรองแก้วแพรวพจนะ
|
และแน่ละ…เทิดท่าน "ภู่"
เป็นครูกลอน
|
ด้วยเลื่อมใสในวจีกวีเอก
|
เหมือนท่านเสกมนต์สลักทุกอักษร
|
ไพเราะรสพจน์พิรามหวามอาวรณ์
|
" ศรีสุนทรโวหาร"
ท่านเลิศนัก
|
สองร้อยปีที่ผ่านแม้นนานแสน
|
ยังจำแม่นเก้านิราศประกาศศักดิ์
|
ซาบซึ้งพระอภัยมณีที่น่ารัก
|
นิทานพรักพร้อมเห่เสภาพราว
|
" อย่างหม่อมฉันอันที่ดีและชั่ว
|
ถึงลับตัวแต่ชื่อเขาลือฉาว"
|
กาลเวลาพิสูจน์ผ่านมานานยาว
|
คนยังกล่าวถึงท่านภู่อยู่ลั่นลือ
|
ถ้าแม้ขอพรได้ดังใจคิด
|
ใคร่ขอเป็นเช่นศิษย์ด้านหนังสือ
|
กราบ "ครู"
ด้วยใจสมองและสองมือ
|
จำหลักชื่อท่านภู่ไว้บูชา
|
(แด่ครูกวีที่ยิ่งใหญ่
ประพันธ์โดย จินตนา ปิ่นเฉลียว) |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น